"Chcę biec, lecieć, bić skrzydłami tak mocno, aby nie słyszeć niczego poza łomotem własnego serca."Prolog pisany przy piosence:
Ed Sheeran - I See Fire
Wybiła północ. Całę niebo było zasiane milionami gwiazd, które teraz były zasłonięte ciemnymi chmurami. Ze środka lasu skąpanego w blasku księżyca patrzyła na ten widok szczupła osóbka. Biegiem przedzierała się ona przez gęste krzaki co chwila spoglądając za siebie. Jej długa, sięgająca kostek peleryna łopotała jak skrzydła wielkiego czerwonego feniksa. Czerwony kaptur spadł jej z głowy ukazując piękne blond włosy. Jednak ona się tym nie przejęła. Jej przerażenie i niepokój rosłoy coraz bardziej kiedy uświadomiła sobie, że jest już za późno....
Za późno na ratunek....
Słyszała ciężkie kroki biegnące za nią. Właśnie wtedy zastanawiała się czy było warto.
Czy było wart udawać kogoś kim się nie jest...?
Jej odpowiedź brzmi: tak.
Mimo wielu cierpień i przykrości czuła, że to był dobry wybór. Chociażby tylko dla tych skradzionych przez niego pocałunków i chwil spędzonych razem. Teraz czuła, że jest gotowa. Gotowa na zielony płomień, który zaraz wystrzeli w jej stronę pozostawiając po niej tylko ciało.
Wspomnienia odejdą razem z nią...
